نمیخوام فلسفی حرف بزنم یا از اونایی باشم ک کسی متوجه نشه چی میگه...
میخوام بگم ما هممون توی زندگیمون حداقل یکبار اشتباه کردیم....یکبار احساس ناراحت بودن و عذاب وجدان داشتیم....مهم نیست درمورد چی..مهم اینه حداقل همگی یکبار همچین حسی داشتیم...هممون بعد از هر اشتباه سرزنش میشیم یا خودمون خودمونو سرزنش می کنیم..گاهی اوقات بابتش تنبیه میشیم...
ولی میخوام بگم همیشه پدر مادر هامون ازمون میخوان بهترین باشیم و هیچ وقت توقع اشتباه کردن از مارو نداشتن...ولی آیا خودشون هم اشتباهی نداشتن؟خودشون هم کارهایی انجام ندادن که سرزنش یا تنبیه بشن؟
من هر وقت اشتباهی انجام دادم و به خاطرش سرزنش و تنبیه شدم از خودم پرسیدم که اونا چی؟بچگی اونا چی بوده؟هروقت هم از خودشون میپرسم میگن ما هیچ وقت مثل تو نبودیم!!
از نظر من مثل من بودن شجاعت میخواد...کسی که خودش میفهمه اشتباه کرده و خودش به اشتباهش پی میبره آدم شجاعیه ...آدمیه که دوست نداره الکی الکی دل خودشو با چرت و پرت آروم کنه...مثل من بودن شجاع بودنه...من آدمی نیستم بترسم...من آدمیم که اشتباه کردم اعتراف کردم کاره من بوده!و از اینکه تنبیه بشم ترسی نداشتم..
اشتباه میتونه هرچی باشه...دل شکستن کسی..پرخاش...دزدین...خرابکاری..دروغ یا حتی مخفی کاری...
مهم اینه از آخر بگی کاره من بوده و مسئولیتش رو قبول کنی..مهم "شجاع" بودنه...
الی
سلام ^^
خیلی هم عالی :")
در حقیقت اگه اشتباهات نباشن ، ما درسی هم از زندگی نمی گیریم :")
راستی میشه باهم اشنا بشیم؟